Om te kunnen weten wat echte wetenschap is, dan moet je eerst wel kennis nemen van wat ‘weten’ is in ‘weten-schap’. Hier rijzen vragen die van oudsher in de kennisleer of epistemologie worden gesteld: Wat is weten en kennen überhaupt en (hoe) onderscheiden ze zich van andere menselijke activiteiten?
Als je kijkt naar de manier waarop we de woorden ‘weten’ en ‘kennen’ in het dagelijks spreken gebruiken, zul je zien dat ‘weten’ zich doorgaans onderscheidt van ‘waarderen’ en dat weten zelf nog weer nader wordt bepaald door het te onderscheiden van kennen. Bovendien blijkt dat ‘weten’ aan een aantal eisen of voorwaarden moet voldoen wil het als zodanig erkend worden. Deze voorwaarden kunnen tenslotte worden samengenomen in de klassieke definitie van kennis, die millennia lang maatgevend is geweest en die we hier voorlopig ook nog als uitgangspunt zullen nemen.
Wat blijkt in al deze onderscheidingen en toespitsingen is dat wetenschappers zich steeds verder beperken om tot kennis te kunnen komen – vandaar ook is deze subafdeling als een drietal beperkingen ingedeeld.
Beperking 1: Weten en waarderen
Beperking 2: Kennen en weten
Beperking 3: Weten en ware overtuiging
En wat doet een filosoof?
Die volgt voorlopig maar even wat wetenschappers doen, maar probeert ook oog te blijven houden voor de richting die de wetenschappers min of meer links laten liggen.