Waarom is er iets en niet niets?
Volgens Martin Heidegger is dit de vraag.
Dus.
Nou, de autoriteit heeft gesproken en daar sta je dan: voor de vraag gesteld. Maar, heb je de vraag nu ook gesteld? Heb je de vraag überhaupt ooit werkelijk gesteld? Hoe is het met je gesteld bij dit soort filosofisch(e) vragen?
Heidegger schrijft verder: vele afzonderlijke mensen, hele volken zijn op hun gang in de geschiedenis nooit op de vraag gestuit – hoewel men zich vele zaken afvroeg. Leibniz pas stelde de vraag voor het eerst uitdrukkelijk. En toch: in al onze vragen, in al ons vragen is die Frage noodzakelijkerwijs mede gevraagd, beseft of niet.
Merkwaardig.
Wat te doen?
Voordat je de vraag wil gaan beantwoorden, eerst maar eens een fikse pas op de plaats en de vraag rustig uiteenleggen om te bekijken wat er in de vraag al aan vooronderstellingen en richtingen besloten ligt. Wat is het bevraagde van de vraag? Wat het gevraagde? Hoe de conjunctie ‘… en niet niets’ op te vatten?
En, meteen maar even voor de vuist weg: (hoe) kan iets uit niets voortkomen? Of is het ex nihilo nihil fit?
Vragen
- Hoe is het met je gesteld bij dit soort filosofisch(e) vragen? Noteer je eerste indrukken bij de vraag Waarom is er iets en niet niets?
- Wat voor soort vraag is dit?
- Je kunt de vraag met verschillende nadruk stellen.[t] Welke nadruk spreekt je het meest aan?